Ik zal eerlijk zijn. Toen ik dit boek uit de mediatheek leende op school verwachtte ik er niet heel veel van. Gedeeltelijk kwam dit door de enorme hype rond dit boek. Ik sta erom bekend om qua mening volledig tegen hypes in te gaan, moet je weten, en het is niet zeldzaam dat ik een van die weinige 1 of 2 sterren recensies schrijf op dat hele populaire boek. Grotendeels, echter, kwam het door die ene zin waar het marketing team maar al te trots op was: “Zolang ze zich kan herinneren heeft de familie van Blue haar verteld dat als zij haar ware liefde kust, hij zal sterven.” Dit concept sprak me niet aan om meerdere redenen. Ik ben nou ondertussen wel klaar met het hele starcrossed lovers idee. Het was leuk in de Hongerspelen, maar kom op. Hoeveel relaties gaan nog op een dramatische wijze uit elkaar gerukt worden? En het irriteerde me een beetje dat het woord ‘hij’werd gebruikt aan het einde van de zin, alsof vaststaat dat Blue’s grote liefde een man is. De auteur spreekt veel in panels over diversiteit in boeken, waaronder ook seksuele geaardheid valt, dus ik vond dit een vreemde keuze van de uitgeverij.
Midden in de nacht bij een vervallen kerk zitten zodat je tante de geesten van de toekomstige doden kan zien. Voor Blue Sargent is dit totaal niet vreemd. Met een familie vol helderzienden staat zij eigenlijk nergens echt meer van te kijken, totdat zij zelf een geest ziet. Blue is namelijk, als enige van haar familie lijkt het wel, niet helderziend. En als je als niet-helderziende een geest ziet op Sint-Marcus avond kan dat maar twee dingen betekenen. Een, het is je ware liefde. Twee, jij dood hen. De geest is niet zomaar iemand. Het is een jongen genaamd Gansey, een leerling op de privéschool Aglionby. De leerlingen daar worden Ravenjongens genoemd, en Blue heeft zich altijd voorgenomen niets met hen te maken te hebben. Maar als ze Gansey en zijn vrienden ontmoet en hoort van hun queeste kan ze er niets aan doen; voor ze het weet wordt ze meegezogen in een magische zoektocht naar een eeuwenoude slapende Schotse koning. De tijd dringt echter, want een belangrijk detail mogen we niet over het hoofd zien. Dat Blue Gansey’s geest zag betekent dat hij binnen een jaar dood is.
Nederlandse titel: De Ravenjongens (Moon)
Engelse titel: The Raven Boys (Scholastic)
Auteur: Maggie Stiefvater
Score: 9/10
Op een feels-schaal van boodschappen doen (1) tot alle NCIS scenes met Kelly (10), hoeveel feels: 7 (Ik heb echt half in elkaar gedoken gezeten om bepaalde scenes, maar bij lange na niet het hele boek. Dat was wel een beetje jammer)
Deze eerder genoemde negativiteit zette ik allemaal van me af, want iets aan dit verhaal intrigeerde me wel. Dat, en mijn beste vriendin zou het boek ook lezen die vakantie. Ik leende hem eigenlijk vooral zodat we iets zouden hebben om over te praten na de zomer. En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan, want wat was dit boek geweldig! Het had ook echt amper iets te maken met het zoenen van Blue’s ware liefde. Waarom het marketing team er zo dol op was? Geen flauw idee.
Je kan niet over dit boek praten zonder de ongelooflijke ontwikkeling en diversiteit van deze karakters te bespreken. Want holy shizzle, deze karakters. Allen staan ze als een huis, en zelfs als je ze niet leuk vindt kan je niet ontkennen dat het goede karakters zijn. Waar ik Blue bijvoorbeeld drie keer niks vind, merk ik wel dat dit komt door persoonlijke smaak en niet door onderontwikkeling. En de Ravenjongens dan. My gosh, de Ravenjongens. Elk van de jongens heeft een eigen verhaal, een eigen motivatie, en ze intrigeerden me. Vooral Adam. En Ronan. En Noah. En Gansey. Ja, ik weet dat dat ze allemaal zijn, laat me!
Naast de karakters waren er nog zo veel dingen die goed waren aan dit boek. De locatie, een klein dorpje, verdween niet naar de achtergrond maar stond centraal in het plot. Dat is iets wat niet vaak gebeurd in YA, en het was verfrissend. Het plot was goed opgebouwd waardoor de spanning ook steeds een stukje werd opgevoerd. Echt spannend kan je dit boek niet noemen, en toch waren er bepaalde scènes waar ik het boek even dichtdeed omdat mijn hart het niet aankon. Nou moet ik toegeven dat dit dus waarschijnlijk aan mij lag, maar mijn punt blijft staan. En de schrijfstijl. De fenomenale, prachtige schrijfstijl. Alleen door de schrijfstijl al wil ik meer Maggie Stiefvater boeken lezen!
Zeggen dat dit boek perfect was zou echter een leugen zijn. Van veel mensen, waaronder die beste vriendin dus, hoor ik dat het boek nogal verwarrend is. Het verhaal begint meteen, zonder veel uitleg, en het gaat ervan uit dat je het maar gewoon volgt. Ook al had ik hier zelf geen probleem mee kan ik me er wel in vinden en snap ik ook zeker waarom dit voor velen een obstakel is. Daarnaast had ik dus niet veel met de hoofdpersoon, of met haar familie in het algemeen. Natuurlijk waren er kleine irritaties hier en daar, maar die kan ik me oprecht niet eens meer herinneren omdat ik meteen daarna al weer in de ban van het verhaal was. Al met al dus een leuk boek dat bekijken zeker waard is. Oh, en negeer de eerste zin van de beschrijving, alsjeblieft. Typisch gevalletje vreemde marketing. Dit is een geweldig boek met sterke karakters, een goed verhaal en fascinerende magie. Niet alleen een zoenboek, dus.
Toen ik las waar dit boek over ging dacht ik ook zo van: ugh, het wordt weer zo’n echte YA boek en toen las ik het en het was GEWELDIG! Nou ja, sommige momenten vond ik een beetje saai. Dat waren die hoofdstukken van die man. Ik heb het in het Engels gelezen, dus ik weet niet hoe hij in het Nederlands heet.
De rest vond ik wel goed. De vervolg delen worden steeds beter en heb je die cover van deel vier gezien? Die is ZO MOOI…
Het was inderdaad zo onverwacht! Misschien komt dat starcrossed lover idee later nog terug, maar laten we hopen van niet.
Ik weet precies wie je bedoelt, maar ik ben zijn naam ook kwijt! Oeps!
DIE COVER
DIE COVER
DIE COVER
Meer woorden ga ik er niet aan vuilmaken, want hij is prachtig <3