Vrijdag 1 januari 2016, 00:00. De champagne (en nep-champagne) is open, het nieuwe jaar is dan toch echt begonnen en de felicitaties zijn in volle gang. Een goede vriendin van mijn ouders, we vieren altijd oud en nieuw met haar en haar gezin, komt naar me toe en geeft me de traditionele nieuwjaarsknuffel. “Dit jaar ga je knallen!” vertelt ze me vrolijk. “Boekendingen, je blog, studeren… 2016 wordt jouw jaar!” Glimlachend maken we ons allebei los uit de knuffel en stappen we door om de volgende persoon te knuffelen. Dan komt de realisatie. Het is bijna 4 januari, en mijn laatste post over het Blossom Books ambassadeurschap staat nog niet online. Paniek!
In eerdere posts had ik het over hoe je ambassadeur wordt, en wat een ambassadeur allemaal doet. Als afsluiting een blogje over wat ambassadeur zijn nou zo leuk maakt. Het is aan de late kant, maar de aanmeldperiode sluit op 4 januari, dus je kan je op de valreep nog opgeven. Denk maar zo, toen ik mijn brief stuurde kwam ik er op het laatste moment achter dat ik de bijlage vergeten was toe te voegen voordat ik op verzenden klikte. Stel je dat eens voor. Maar zonder daar al te ver over door te gaan, laten we beginnen!
1. Er wordt echt naar je geluisterd
Iedereen is bekend met het groepsproces. Iedereen geeft zijn of haar mening, en hier ontstaat een discussie uit. Met de conclusie wordt over het algemeen niet veel gedaan, omdat tegen die tijd al wel weer een nieuwe mening is toegevoegd en de discussie overnieuw begint. Bij Blossom is dit een stuk minder het geval. Elke mening wordt bekeken en overwogen, en vaak ook gebruikt. De titel List & Leugens kwam uit de ambassadeursgroep, net als het idee voor de special edition. Stukjes van de titel van Simon kwamen uit de groep, maar ook kozen we samen de definitieve cover voor De 100, Thuis. We kregen opties voor de nieuwe Soulmates covers te zien, en onze opmerkingen worden ook echt aangepast. Als je iets gevraagd wordt is het niet alleen voor de vorm, maar wordt er ook echt iets mee gedaan. Dat is natuurlijk ontzettend fijn!
2. Er is ruimte voor zo veel leuke dingen
Waarschijnlijk weet iedereen wel dat ik de Read-a-thon in mei georganiseerd heb, net als de Read-a-long in oktober (samen met mede-ambassadeur Silke). Hoe ze zijn ontstaan is echter een stuk minder bekend. In een eerdere post zei ik dat ik deze ideeën besprak in mijn aanmeldingsbrief, en dat klopt. Later heb ik ze nog een keer in de Facebook groep gezet, en daar kwamen ontzettend positieve reacties op. Al snel kreeg ik mailtjes van Lotte en Myrthe met hun ideeën, en vragen hoe we het dan allemaal gingen doen. Ze vonden het ontzettend leuk, en gingen eigenlijk heel makkelijk mee in het idee. Net als de 12 days of Blossom Books Christmas. Begin november stuurde ik naar Blossom een mailtje met de vraag of ik dit mocht organiseren, en voor ik het wist waren er plannen en schema’s en to-do checklists. Er is ontzettend veel mogelijk bij een uitgeverij als Blossom, en ideeën zijn altijd welkom. Ambassadeur zijn op zich is leuk, maar wat het geweldig maakt is je eigen invulling. Het ambassadeurschap is echt wat je er zelf van maakt!
3. Lotte en Myrthe’s enthousiasme
Alles wat ik tot nu toe in deze posts besproken heb zou niet mogelijk zijn zonder deze twee dames. Samen zijn zij Blossom Books, en misschien zijn ze omdat ze maar met z’n tweetjes zijn een stuk minder groot dan andere uitgeverijen, maar ze houden zich staande door een simpel iets: enthousiasme. Je stuurt ze een mailtje, en voor je het weet heb je een antwoord terug met veel stukken in caps lock en nog meer uitroeptekens. Op Facebook praten ze altijd mee in discussies over covers of titels, volledig betrokken bij het proces. En het allerbelangrijkste is dan toch echt die oprechte dankbaarheid. Toen de Read-a-thon klaar was voelde ik me zo ontzettend gelukkig en voldaan. Het was gewoon gelukt om zo’n enorm evenement op te zetten! Wat ik echter nooit zal vergeten is een paar dagen later, toen er opeens een pakketje in de post zat. Myrthe en Lotte hadden brownies bij me thuis laten bezorgen, met een ontzettend lief kaartje dat ik nog steeds soms lees als ik even niet helemaal lekker in mijn vel zit. Het waren niet eens de brownies die me op dat moment zo ontzettend gelukkig maakten, ook al waren ze ontzettend lekker. Het was dat gevoel van dankbaarheid, dat er echt gewaardeerd werd wat ik had gedaan, en dat ze oprecht blij met me waren. Dat gevoel was beter dan wat ik dit jaar ook voor Blossom heb mogen krijgen of meemaken. En dat is ook meteen mijn mooiste ambassadeurs herinnering.
De dag dat ik geen ambassadeur meer ben komt steeds dichterbij, en het geeft me een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik trots op wat ik heb neergezet dit jaar, en heel blij en dankbaar dat ik deze kans gekregen heb. Aan de andere kant ben ik verdrietig omdat het bijna voorbij is, en het voelt toch een beetje vreemd dat ik straks niet meer zo duidelijk aan zo’n gave uitgeverij gekoppeld ben. Aan het begin van het jaar, tijdens de release-partij van Val en Verlossing in februari (geloof ik), verzekerden ambassadeurs van 2014 me ervan dat ik er echt van moest genieten omdat het jaar voorbij zou vliegen. Ik geloofde het niet helemaal en dacht, laat ze maar kletsen. Maar nu, na een geweldig jaar, ben ik bang dat ik ze gelijk moet geven: wat is de tijd snel gegaan, zeg!
Dat verdrietige gevoel is nergens voor nodig, heb ik besloten. In 2016 ga ik me niet ineens anders gedragen dan in 2015. Nog steeds zal ik Blossom volgen op twitter en Facebook en enthousiast reageren op alles. Nog steeds zal ik mailtjes sturen als ik weer eens een idee heb, of als er een boek is waarvan ik vind dat ze het moeten vertalen. Nog steeds zal ik de hele wereld ervan overtuigen dat ze Simon vs. de verwachtingen van de rest van de wereld moeten lezen. Misschien ben ik over een paar dagen niet langer meer ambassadeur in de naam, maar helemaal loslaten zal ik het niet. Ik denk dat mijn mede (ex) ambassadeurs het met me eens zijn als ik zeg dat die band toch blijft bestaan. Daarom wens ik de nieuwe ambassadeurs van 2016 heel veel plezier toe, en wil ik jullie verzekeren dat jullie een geweldig jaar tegemoet gaan. Oh, en voor ik het vergeet, een waarschuwing. Tijdens de Great Blossom Books Bake Off, kies geen partij. Nooit. Die enthousiasme waar ik het over had geldt ook voor bakken. Ze lusten je rauw, geloof me.
Awww! Dit is echt een leuke post! Ik moest er ook zo aandenken toen het plots 1 januari was… Ik ga het echt missen. But zoals je al zei kunnen we nog altijd mailtjes sturen en naar events gaan! Plus, mijn mama wil heeel graag naar Nederland deze zomer (MET VOORKEUR HAARLEM OF ALKMAAR! AAAAAAAAAAAH! Weet je wat dit betekent?????) Oké, dit was meer dan coool en gezellig!
Oh, ik vind het echt jammer van het einde van ons ambassadeurschap. Ik vond die naam altijd zo handig op mondelinge overhoringen, want als ik het ter sprake bracht kon ik de hele tijd over Blossom Books en boeken praten. Hoe handig is dat niet? 😉
P.S: heb je je voor een ander ambassadeurschap ingeschreven? 🙂
OEEEH KOM KOM KOM! Ik realiseerde me net dat ik vriendschappen niet genoemd heb. Ach ja, volgende keer beter xD.
Het is zo jammer, maar toch ook wel weer leuk voor de nieuwen!
Wanneer zou je naar Nederland komen? Ik ga zelf ook op vakantie, namelijk, en het zou echt rottig zijn als dat tegelijk is 😛
Dat weet ik eigenlijk nog niet… Het zal waarschijnlijk ergens in de zomer zijn. Maar mijn mama wil zeker en vast komen, daar kan je van op aan! 😉
Als jullie dagen weten hoor ik het graag. Wij gaan in augustus op vakantie als ik het goed heb, dus laten we hopen dat ik dan niet net weg ben als jijkomt!
Nou het zal denk ik niet in augustus zijn… Dus dan wordt het een feeeestje! 😉
Wat voor bijlage was je vergeten toe te voegen?
De bijlage met mijn brief! Ik had hem in Word getypt, was ik hem bijna vergeten!
Gelukkig dat je dat je erachter kwam dat je dat niet had toegevoegd!
Ja, precies! Alles had zo anders kunnen gaan als ik dat niet gezien had!
<3
Dit heeft niet zozeer met deze post te maken, maar eigenlijk toch wel een beetje. Het gaat over de release party van Simon in Arnhem.
Ik weet dat je er heen gaat en ik wil dat dus ook heel graag, alleen heb ik een probleem: vervoer.
Ik vroeg me dus af hoe je die dag naar Arnhem gaat, of je alleen gaat of met een groepje vrienden. Ik ken namelijk niemand anders die ook gaat en mijn ouders zien het niet zo zitten om mij naar Arnhem te rijden, omdat ze dat ook al gaan doen met Yalfest (naar Utrecht) en omdat de boekhandel waar de release party gehouden wordt net ietsje verder ligt.
Als ik ga, ik wil wel maar weet het nog niet zeker, pak ik de trein 😀
Vind je het dan goed dat ik met je meereis?
Wonen we bij elkaar in de buurt dan? Als jij dezelfde trein moet als ik vind ik het prima!
Ik woon in Hoofddorp, dus we wonen redelijk dichtbij. Het enige wat ik dan moet doen is naar Haarlem zien te komen, maar dat is geen probleem.