November was een drukke maand. Ik kreeg tentamencijfers terug, ik deed de boekverkoop op de Best of YA sleepover, ik kocht idioot veel cadeautjes voor Sinterklaas en Kerst, en ik ging naar de bioscoop. Niet een keertje, nee. In de afgelopen maand ben ik vijf keer naar de bioscoop geweest. Vijf. Ik geloof het zelf ook amper. Ik zat eraan te denken om individuele recensies voor elke film te doen, maar besloot in plaats daarvan een blogje met minirecensies te doen. Dus, bij deze, een chronologische volgorde van elke film waar ik deze maand heen ben geweest!
Mijn maand begon meteen goed. Op 1 november besloten een vriendin van me en ik een soort film marathon te houden. Ze werkt bij de Pathé, waardoor ze gratis kaartjes kan regelen. We wilden al een hele tijd naar Nerve, dus toen die dinsdag ochtend bleek te draaien moesten we er natuurlijk heen. Ik grapte dat het erg grappig zou zijn als Hart Beat, een Nederlandse film waar we steeds grappen over zaten te maken, ooit zou draaien. Tot mijn verrassing was hij direct na Nerve. Dus uiteraard gingen we naar allebei.
Nerve
De zaal was bijna helemaal leeg toen wij gingen zitten. Naast ons waren er misschien vijf andere mensen. Dit zorgde voor een erg goede filmervaring, aangezien je dan met je benen over de armleuning van je stoel kan gaan zitten, en hierdoor met je ruggen tegen elkaar een stuk makkelijker kan praten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet helemaal weet wat ik van deze film vond. Emma Robberts (Vey) is een van mijn grote liefdes (ik bedoel, wie heeft Wild Child nou niet gezien?), dus dat maakte het sowieso erg mooi. Wel was de film erg anders dan het boek. Dat vond ik niet heel erg, aangezien ik het boek niet erg goed vond, maar toch was het raar. Grappig genoeg was het einde totaal anders, maar toch niet veel beter of beter uitgewerkt dan het boek. Dat was zeker een minpunt. Overall, echter, was dit een prima film om te kijken, en heb ik er geen spijt van dat ik hem bezien heb. Zeker een film waarbij het het waard is om hem in de bios te zien!
Hart Beat
We gingen deze film in met de volle intentie om hem uit te lachen. Dat deden we ook, grotendeels. Maar ik moet bekennen dat ik echt heel erg invested raakte in de personages. Ik bedoel, het was Rein van Mainstreet. Dat zegt toch genoeg. Deze film was een en al genieten zoals je alleen van een Nederlandse film kan genieten. Heerlijk kneuzig en dom, maar wel op een ontzettend fijne manier. In de bioscoop zat ik het liedje (toevallig Hart Beat geheten, wat een verrassing) redelijk hard mee te zingen. Die vriendin schaamde zich voor me, maar deed toch iets zachter met me mee. Hart Beat was echt genieten, en als je zin hebt in wat mindless entertainment moet je deze film zeker kijken. En, even tussen jou en mij, hè. Dat Hart Beat liedje is ontzettend catchy.
Een week daarna besloten een paar vrienden van me en ik om naar Doctor Strange te gaan. Ik was de enige van de vier die eerder een Marvel film had gezien, maar ik was enthousiast genoeg voor alle vier. Alle drie hebben ze niet echt iets met superhelden, maar een van hen had ik meegesleept naar Suicide Squad en die vond ze leuk, dus ik wilde haar het verschil tussen Marvel en DC laten zien. Dat is gelukt, hoor.
Doctor Strange
Ik moet eerlijk zeggen, ik ben nogal teleurgesteld door deze film. Over het algemeen heeft een Marvel film een standaard opbouw. 1/3 superheld worden/shizzle ik ben een superheld huh?, 1/3 hoe ga ik met deze krachten om/heldendingen doen, en dan 1/3 het big bad evil verslaan. Een van mijn grootste problemen met deze film is dat dat eerste gedeelte 2/3 van de film in beslag nam in plaats van 1/3. Dat was echt veel te lang, man. Verder had Doctor Strange een enorm budget, en dat kon je zien. Er werd echt met geld gestrooid voor animaties om het trippy te maken, en dat faalde een beetje. Was nogal jammer. Ik houd van Benedict Cumberbatch als acteur, maar zijn personage (ik weet zijn naam al niet eens meer) was net Sherlock Holmes 2.0, dus ik had erg veel moeite om ze los van elkaar te zien. En de Marvel humor, waar ik normaal erg van houd, zorgde er hier juist voor dat intense of dramatische momenten minder intens of dramatisch werden. Het voelde hier en daar een beetje ongemakkelijk, en ik werd er gewoon niet blij van. Wel was de Stan Lee cameo geniaal, en waren de casual mentions van de Avengers, en het laten zien van de Avenger Tower, erg mooi. Ook waren de after credits scenes erg mooi. Het komt wel goed allemaal. Hopelijk. Deze film was het alleen niet helemaal.
Een paar dagen na Doctor Strange ging mijn middelbare school vriendengroep samen naar de film. Na erg veel gedoe te hebben gedaan om een datum te vinden waarop iedereen kon, kwamen uiteindelijk alleen twee vriendinnen en ik opdagen. Beetje jammer, maar is niet anders. We gingen naar Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children, en ik was erg benieuwd. Ik vond het boek niet zo, maar de film was geregiseerd door Tim Burton. Dan moet hij toch wel goed zijn?
Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children
Hoe kon ik ooit denken dat iemand van dat boek een goeie, laat staan logische film kan maken. Wat een ontzettende trainwreck was dat, jemig. De film laat het boek hier en daar een beetje links liggen. Dat is okay, maar bij het einde gingen ze te ver. Zeg maar, het boek einde gebeurde, en toen plakten ze er nog twintig minuten aan vast. Waar die twintig minuten vandaan kwamen, vraag je je af? Ik heb werkelijk geen flauw idee! Daarnaast acteerde iedereen middelmatig. Zelfs Eva Green, die ontzettend goed is, kwam in deze film niet tot haar recht. Of het door het personage zelf kwam of het script weet ik niet, maar alles voelde ongemakkelijk en gemaakt. Eigenlijk was alleen Samuel L. Jackson geloofwaardig in zijn rol, maar hij is dan ook een held. Verder waren er ook dingen die gewoon niet kloppen. Het idee van de Peculiar Children boeken is dat er time loops zijn waardoor mensen dezelfde dag keer op keer beleven. Dit betekent echter niet dat, als je in zo’n loop bent, je werkelijk terug in de tijd gaat. Je zit alleen in een soort bubbel van dat moment dat keer op keer opnieuw afgespeeld wordt. De film behandelde timeloops af en toe wel als tijdreizen waardoor er dingen gebeurden die gewoon onmogelijk kunnen kloppen. Mijn irritaties waren groot, en ik vind het eigenlijk oprecht jammer dat ik geld heb uitgegeven aan een kaartje. Ach ja, het was ten minste gezellig.
Daarna, het moment waar we allemaal zo lang op hebben gewacht. Een nieuwe Harry Potter film. Als je me op Twitter volgt weet je dat niet alles helemaal goed ging (de persoon waarmee ik ging was niet op tijd weggegaan van huis, waardoor we te laat in de zaal waren. Grr), maar dat kwam uiteindelijk allemaal goed.
Fantastic Beasts and Where to Find Them
Wat was die film genieten, zeg. Het is grappig, want het plot en de personages lijken in de verste verte niet op de Harry Potter films, maar toch voelde de film hetzelfde. Misschien komt het door de muziek, of de bekendheid van de spreuken en het magiesysteem, maar deze film voelde echt als thuiskomen. Hij was grappig, ontroerend, spannend, en vooral verrassend. Er is natuurlijk geen gepubliceerd verhaal waar deze film op gebasseerd is, dus ik ging er redelijk blind in. Ik zag de plottwists niet aankomen, en wat was dat heerlijk! Het acteerwerk was subliem, de fabeldieren zagen er fantastisch uit (ha, snap je hem?), en de animaties in het algemeen waren geniaal. Harry Potter is enorm waardoor deze film een enorm budget had, en dat kon je zien. In tegenstelling tot Doctor Strange, daarentegen, voelde het in deze film op geen enkel moment overbodig. Het leek alsof de fabeldieren werkelijk bestonden en zo van het scherm af zouden komen lopen. En het script. Ik kan niet anders zeggen dan dat het script echt J.K. Rowling was. Wat is die vrouw toch een genie.
Dat was het wel weer. Wat een enorme post, zeg! Ik zit er heel erg over na te denken om een Pathé unlimited kaart te halen. Lijkt me mooi. Dan kan ik gewoon in de bioscoop gaan wonen!