Ik kwam met dit boek in aanraking door Dutch Comic Con. Ik zat een beetje de pagina met gasten te bekijken, en zocht de auteurs op. Tot mijn verbazing kwam the auteur van This Is Where It Ends, een boek dat ik al een tijdje op mijn TBR had staan. Ik besloot de auteur, Marieke, een berichtje op twitter te sturen om te vragen of ze Nederlands was. Dit bleek het geval, en er ontstond een gesprek. Meteen al wist ik het: ik zou dit boek gaan pre-orderen, hoe bang ik ook was voor het onderwerp. Met knikkende knietjes deed ik het pakje open toen het binnenkwam, en meteen dook ik het boek in. En tjongejonge, wat was dit ongelooflijk goed.

(Let op: Dit boek bevat schokkende thema’s zoals geweld, verminking en moord. Dit boek is redelijk heftig, en als je daar niet goed op reageert raad ik het je aan dit boek niet te lezen)

24529123De dag begon zoals iedere andere eerste dag van het schooljaar. De directrice spreekt de leerlingen toe en heet ze welkom. De leerlingen letten niet op, omdat de toespraak hetzelfde is als elk jaar. Wat dit jaar anders maakt? Een jongen met een pistool loopt het auditorium binnen. Het verhaal volgt vier scholieren, binnen en buiten het auditorium, en hoe zij proberen de aanslag te overleven. Want overleven, dat moeten ze. De schutter spaart niemand en schiet iedereen die in de weg staat neer. Wat hij precies wil is niet duidelijk, wat ze hem moeten geven om hem te laten stoppen onbekend. En terwijl de angst steeds erger wordt neemt het gevaar ook steeds toe. Een woedende, waanzinnige schutter is gevaarlijk. Maar een kalme, meedogenloze schutter? Zoek dekking.

Engelste titel: This Is Where It Ends (Sourcebooks Fire) (ISBN: 149262246)

Nederlandse titel: N/A

Auteur: Marieke Nijkamp

Score: 8,5/10

Op een feelsschaal van je fietsband plakken (1) tot een zekere dood in de Hongerspelen (10), hoeveel feels: 10

Ik ben een echte huilebalk als het om fictieve situaties gaat. Series waarin een favoriet personage dood gaat? Tranen met tuiten. Films waarin een hond sterft? Huilen als een baby. Boeken waarin een geliefd personage overlijdt? Waterval aan oog zweet. Maar nou moet ik toegeven dat dat laatste al een lange tijd niet meer gebeurd is. Of dat komt doordat ik geen zielige boeken meer lees, of aardig immuun ben geworden, weet ik niet. De laatste enkele traan was bij Saving Francesca afgelopen zomer, echte ik-kom-hier-nooit-meer-over-heen tranen voor The Fault in our Stars de zomer ervoor. Ik vond dat laatste boek niet eens goed, maar toch moest ik janken. In ieder geval, het is redelijk lang geleden dat ik echt hard heb zitten huilen. Daardoor dacht ik, bij This Is Where It Ends kan ik het vast ook wel drooghouden. Haha.  Nee.

Het duurde even voordat ik helemaal aan het boek gewend was. Het onderwerp is redelijk heftig, dus daar bereid je je mentaal op voor, maar toch kun je je niet echt voorbereiden op zoiets. In het begin had ik redelijk veel tijd nodig om tot me door te laten dringen wat er nou echt aan de hand was, terwijl het boek in het begin juist heel snel ging. Voor ik het wist was de schutter binnen en waren de eerste mensen al dood. Persoonlijk ging me dit iets te snel, maar ik snap de beslissing wel. Als je ooit in zo’n situatie terecht komt is het onmogelijk om het te bevatten, en dit gevoel had ik ook heel hevig. Dus als je het zo bekijkt pakte het juist goed uit.

Het allerbeste aan dit boek vond ik hoe echt alles leek. Marieke’s schrijfstijl is ongelooflijk realistisch, en terwijl je het leest voelt het echt alsof je daar bent met de personages. De angst voelt als een koude hand die je hart vasthoud, letterlijk, en niet meer loslaat tot het boek voorbij is. En zelfs toen vond ik het moeilijk om die angst voor de personages los te laten. Het voelde allemaal zo echt. Daarom heb ik ook zo erg zitten huilen. De personages waren namelijk ook fantastisch uitgewerkt, waardoor het haast voelde alsof je ze zelf in het echt kende. En als ze dan dood gaan…

Wat een geniaal boek is dit. Maar weinig mensen durven op zo’n manier een maatschappelijk probleem aan te kaarten, en Marieke is daar helemaal in geslaagd. Het grootste minpunt dat ik in recensies hoor is dat de motieven van de schutter niet duidelijk worden, maar daar wil ik graag wat tegenin brengen. Ja, de motieven werden niet letterlijk gezegd, maar als je tussen de regels door leest zie je toch heel veel. Ik wil het niet verder uitleggen want spoilers, maar voor mij werd het al heel snel duidelijk dat de schutter zich alleen voelde, en dat de school het laatste van hem had afgenomen waar hij nog van hield. Daarom wilde hij wraak nemen. Daarnaast was ik het juist heel erg eens met de beslissing om geen POV van de schutter te laten zien. Zo’n afschuwelijke daad valt niet te verklaren, en al helemaal niet goed te praten. Door er alleen als buitenstaander naar te kijken blijft de situatie in zijn waarde.

Voor mijn gevoel was dit boek een heel erg respectvolle manier om met een zwaar onderwerp om te gaan, en ik kijk zeker uit naar meer boeken van Marieke. Tijdens haar booklaunch vertelde ze over een nieuw boek, en daar kijk ik zeker naar uit! Meer over de booklaunch in een latere post. En laat ik daar nou net een win actie bij organiseren… Hehe.

6 Comments

    1. Eline @ All The Feels

      Volgens mij is hij wel te doen. Heb je the Selection in het Engels gelezen? Als die je lukt, dan deze ook. Beetje gekke vergelijking, maar qua moeilijkheidsgraad van het Engels en zo klopt hij wel. Je kan altijd een stukje proberen in een inkijkexemplaar op bol of zo, desnoods mail ik je wel foto’s van het eerste hoofdstuk zodat je zelf kan kijken of het gaat! Dit boek is namelijk zo goed, het verdient meer lezers

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.