Het gaat niet zo goed met mij

Het is acht april, en paar minuutjes na zes. Ik kom net van mijn bestuurskantoor waar ik flink wat uur heb doorgebracht, en zit nu op de bank in mijn studentenkamer. Die kleine 13m2 die, ondanks mijn neiging om er een bende van te maken, toch helemaal mijn plekje is. Met mijn laptopje op schoot, de afwas van een paar dagen geleden op tafel.

Daar zit ik dan. En ik weet mijn God niet wat ik moet zeggen.

Laat ik maar beginnen met de titel, dat lijkt me het meest logische. Het gaat niet zo goed met mij. Al een tijdje niet, als ik heel eerlijk ben. Ik praat er niet over, want dat is niet hoe het hoort. Als iemand je vraagt hoe het gaat dien je te antwoorden dat het goed gaat. Dat is nou eenmaal hoe het is, en daar kun je niet zo veel aan veranderen. Zodra je nee zegt kijken ze je zo verschrikt aan, alsof jullie twee acteurs zijn in een toneelstuk en jij net van het script bent afgeweken. Om toch naar de volgende scène te komen lach je er maar een beetje om, of verander je het onderwerp. Maar niet vandaag. Ik ben een beetje klaar met hoe het hoort en wat ik dien te doen. Nee, vandaag gaat het even anders.

Ik heb altijd hoge eisen aan mezelf gesteld. Het moest altijd beter, groter, intenser. Als ik het maar half deed, hoezo zou ik het dan überhaupt doen? Op de middelbare school is dat prima te doen, en op de universiteit wilde ik die lijn doorzetten. Ik vond een studentenvereniging met geweldige mensen waar ik me helemaal thuisvoelde, en daar wilde ik me voor inzetten. Ik ging bij commissies, deed mee aan het toneelstuk, en zit nu zelfs sinds 27 september 2018 in het bestuur. En hoe leuk ik het allemaal ook vind, het enthousiasme waar ik aan het begin van mijn studententijd mee begon is een beetje op. De blijheid en de makkelijke glimlach en de onbezorgdheid hebben plaatsgemaakt voor stress en makkelijk geïrriteerd raken en vermoeidheid. Zo. Veel. Vermoeidheid.

Als ik iets doe, dan doe ik het voor de volle 100%. En vanaf het moment dat ik ergens aan begin ontstaat er naast ‘willen’ ook een ‘moeten’. Ik moet het immers afmaken, ik moet het goed doen, ik moet het op tijd doen, en ik moet vooral niemand teleurstellen. Er was altijd een goede balans tussen moeten en willen. Ik vond alles even leuk, en al die leuke dingen voelden helemaal niet als moeten. En nu ik erop terugkijk verbaas ik me over hoe weinig zelfkennis ik op dat moment had.

Hoe vaker ik ja zei op leuke dingen, hoe meer het moeten naar boven kwam. Ik kon intens genieten van een commissievergadering of een dag werken in de boekwinkel, maar iets in mijn hoofd begon langzaam weerzin te creëren. Ik negeerde dit, stopte het weg, en ging meer dingen doen. En nog meer. En nog meer. Tot ik een bepaald breekpunt bereikte in december. Van willen was niets meer over, en het had volledig plaatsgemaakt voor moeten. Ik moest die activiteit goed organiseren omdat mensen anders teleurgesteld zouden zijn, en ik moest dat geld snel overmaken omdat het lid anders boos zou zijn, en ik moest dat ene boek uitlezen omdat er een recensie werd verwacht, en ik moest…

Alles moest.

Ik ben zo ontzettend moe. Ik had in december een absoluut dieptepunt, en het gaat nu absoluut weer wat beter, maar ik ben nog nooit zo diep gegaan als in die maand. Dingen maakten me niet blij meer, ik voelde alleen maar stress en druk, en ik wilde eigenlijk gewoon helemaal niet meer. Alles wat ik wilde was van de aardbodem verdwijnen en even niets moeten en voor deze ene keer eens iedereen laten zitten. Ik snakte naar rust en vrijheid en vooral niet nadenken. Maar als een perfectionistische controlfreak is dat eigenlijk zowat niet haalbaar.

Zo ontzettend veel dingen in mijn leven zijn moeten geworden. Ik moet nu naar activiteiten van mijn vereniging. Ik moet nu dingen voor mijn studie doen. Ik moet nu mijn bestuurstaken zoals de boekhouding doen. Ik moet nu boeken lezen. Ik ben volledig overweldigd, waardoor ik geen van die dingen echt goed doe. En aangezien ik altijd voor de volle 100% ga is een klein beetje falen volledig falen, wat intense stress oplevert, waarna ik uit schuldgevoel weer van alles toezeg, en we weer opnieuw beginnen.

Soms raak ik zowat verlamd van alles wat moet. Dan kijk ik naar mijn lijst met taken die ik wil doen vandaag, en dan lukt het gewoon niet. Er komt niks uit me, ik slaag er niet in om wat voor werk dan ook te verzetten. Dan raak ik weer in paniek, want ik moet zo veel, ik heb helemaal geen tijd om het niet te doen. Door die paniek ben ik nog verder van huis, en krijg ik de activiteiten al helemaal niet gedaan. En voor je het weet zit ik naar mijn TV te staren terwijl ik een programma kijk dat niet al te veel hersenfunctie vereist, omdat ik op dat moment meer gewoon even niet aankan. Lezen, een van de dingen die ik het liefst doe, krijg ik niet eens voor elkaar. Ik ben gewoon een beetje op.

De laatste keer dat ik echt actief heb geblogt was in mei 2017. Ik heb bloggen die zomer een beetje links laten liggen ‘omdat ik er later wel weer tijd voor zou hebben’. Het kabbelde voort, en het bloggen bleef uit. Je wil niet weten hoe vaak ik naar een leeg blogdocument heb gestaard voordat ik het in frustratie weer heb weggeklikt. Op een gegeven moment stopte ik gewoon met inloggen. ‘Geen tijd’ was wat ik iedereen vertelde. ‘Ik kan het allemaal even niet meer hebben, wat mijn zelfvertrouwen en creativiteit volledig kapot heeft gemaakt en waardoor ik mijn stem ben kwijtgeraakt’ was de echte reden, weet ik nu. Bloggen was het zoveelste ding dat moest. Boeken lezen om over te bloggen was het zoveelste ding dat moest. Ik heb het nooit willen toegeven aan mezelf, maar het was te veel.

Dat stopt vandaag.

Als je me vier maanden geleden had gevraagd wanneer ik weer ging bloggen zou ik dit hebben gezegd: Ik heb het momenteel erg druk. Ik houd veel verschillende ballen in de lucht, en dat is soms wat heftig, maar ik heb het er graag voor over. Ik moet binnenkort beginnen met bloggen, ik heb het heel erg gemist!

Als je het me nu zou vragen zou ik dit zeggen: Ik heb mezelf helemaal kapot gewerkt. De kleinste extra taak erbij was te veel, en er was druk, altijd druk, en ik kon niet omgaan met de stress. Ik probeer vaker nee te zeggen, en doe heel erg mijn best, maar ik heb nog een lange weg te gaan. De eerste stap is om weer te gaan bloggen en lezen. Niet omdat het moet, alsjeblieft niet, maar omdat ik het wil. Ik ben mijn stem kwijtgeraakt, heb niets meer om te zeggen, en ik wil die stem terugvinden. Niet omdat mijn lezers het willen, niet omdat uitgeverijen het willen, maar omdat ik het wil. En hoe moeilijk ik het ook vind om dat tot me door te laten dringen, dat is genoeg.

Het gaat niet zo goed met mij. Ik ben altijd moe, ik heb altijd stress, en ik ben niet meer de enthousiaste en vrolijke Eline die ik wil zijn. Maar ik zie ook veranderingen. Laatst las ik een boek wat ik moest lezen, en halverwege sloeg het van moeten om in willen. Ik heb tranen met tuiten gehuild toen het uit was, en niet alleen om het boek zelf. Ik vind langzaam weer stukjes van mezelf die mij mij maakten, en ik grijp ze uit alle macht vast.

Het gaat niet zo goed met mij, en daar wil ik iets aan doen. Niet omdat het moet, maar omdat ik dat wil. Ik wil gaan schrijven over het bestuursjaar, en alles wat er zo ontzettend leuk is, en alles wat dat niet is. Ik wil schrijven over hoe ik me voel en hoe dat komt, over de ups en over de downs. Maar vooral wil ik schrijven over boeken. En ik kan je niet uitleggen hoe goed het is om dat na al die tijd weer te voelen.

Het gaat niet zo goed met mij, maar ik geloof erin dat het beter gaat worden. En ik neem jullie graag mee op die reis.