Filmrecensie- The Scorch Trials

Laat ik maar beginnen met zeggen dat ik een ontzettende fan van de Maze Runner boeken ben. The Maze Runner was het eerste normale, niet kinder-niveau Engelse boek dat ik ooit gelezen heb, en daar ben ik trots op! Al meer dan 4 jaar ben ik de grootste fangirl van deze boeken die je je maar kan voorstellen, dus toen een film werd aangekondigd was ik natuurlijk übergelukkig. Hij werd maanden uitgesteld, ik kon wel huilen, maar toen ik hem eindelijk te zien kreeg wist ik het: deze saga wordt fantastisch. Tenminste, tot de eerste trailer van the Scorch Trials. Ik heb er met open mond naar zitten kijken, en zei naderhand hardop, “WTF moet dit voorstellen.” Mijn hoop verdween helemaal toen, drie dagen voordat ik naar de film zou gaan, de minimale leeftijd van 12+ naar 16+ verhoogd werd. Zelfs met ouders mocht ik, als 15 jarige, niet naar de film toe. Irritatie puntje.(Hierdoor ging ik wel naar Pan, een positieve verrassing) Maar zo hoorde ik ook dat deze verhoging kwam door hoe de Cranks eruitzagen. Dat is toen ik het opgaf. Gister besloten mijn ouders dat het leuk zou zijn om de film te huren en te kijken, en omdat ik redelijk nieuwsgierig was liet ik me toch overhalen. Wat ik ervan vond? Tja.

(Let op. Deze recenie bevat spoilers voor The Maze Runner, aangezien dit een vervolg is)

Thomas en zijn vrienden zijn gered uit het doolhof, en dingen lijken mee te zitten. Ze worden naar een plek gebracht waar hen wordt beloofd dat ze er veilig zijn. Ze krijgen een bed en te eten, en voor het eerst in een lange tijd lijkt alles okay. Nadruk op lijkt. Voor ze er erg in hebben komt Thomas achter de ware intenties van de opvangplek waar hij en zijn vrienden naartoe gebracht zijn, en ze besluiten te vertrekken. Maar waar kan je heen als de hele wereld vernietigd is? The Scorch Trials gaat verder waar The Maze Runner ophield en vertelt de rest van het verhaal. Het doolhof was pas het begin.

 

 

Score: 3/10

Op een feels-schaal van de vissenkom schoonmaken (1) tot je OTP die eindelijk, EINDELIJK, na 5 seizoenen zoent (10), hoeveel feels: 1

Mijn hemel. Wat was die film afschuwelijk. Zoals mijn twittervolgers wel weten ben ik gister helemaal losgegaan tijdens het kijken van de film. Voor de mensen die me daar niet volgen zal ik een aantal van deze tweets even op een rijtje zetten.

UGH

Laten we eerst, voor de grap, maar eens kijken naar de verschillen tussen de film en het boek. Of, misschien beter, de overenkomsten. Die zijn makkelijker te tellen. Tijdens het kijken van deze film kwam ik tot de conclusie dat ik, terwijl ik het boek gelezen heb, even weinig wist over de film als mijn ouders en broertje, die het allemaal niet gelezen hebben. Het sloeg echt helemaal nergens op. Nou weet ik dat bij een book-to-movie adaptation je het boek los moet laten omdat je weet dat het zal verschillen, maar dit spant de kroon. Hoe kan het toch dat deel 1 bijna letterlijk het boek was, en deel 2 er in de verste verte niet op leek? En misschien nog wel erger, hoe gaan ze deel 3 maken? Ze hebben namelijk de volledige opzet van deel 3 onmogelijk gemaakt door dingen toe te voegen en weg te laten uit de tweede film.

DE CRANKS ZIJN HERSENLOZE ZOMBIES NEE UGH

De ontzettende nutteloosheid van de zombie-achtige Cranks irriteerde me niet alleen. Nee, hij maakte me boos. In het boek zijn Cranks simpelweg mensen die ziek zijn geworden. De ziekte tast hun hersenen aan, waardoor ze steeds meer van zichzelf verliezen. Maar ze blijven mensen! Ze kunnen praten, communiceren en denken. Misschien niet helemaal helder meer, maar ze kunnen wel wat. Daar bleef in deze film weinig van over. De Cranks werden neergezet als zombies die rechtstreeks uit The Walking Dead hadden kunnen komen. Ze werden enger gemaakt dan in het boek, wat ervoor zorgde dat de film 16+ werd. Het was zo onnodig! Het had voor de film niet uitgemaakt als de Cranks minder creepy waren geweest. Waarschijnlijk had het de film juist beter gemaakt. Het hele punt van de Cranks in de boeken is dat je doorhebt dat, ondanks alles, het nog steeds mensen zijn. In de film zijn het simpelweg monsters zodat je je niet slecht hoeft te voelen als je er een paar neerknalt.

IS DIT EEN ONDERGRONDSE SEKS-DEN?! WTF. WTF, SCORCH TRIALS. WTF.

Maar weet je wat misschien nog wel het ergste is? De ongelooflijk kleine hoeveelheid tekst voor de andere Gladers. Ik durf te wedden dat Jorge meer gepraat heeft in deze film dan Minho. Ik bedoel, waar slaat dat op?! De emotionele banden die zijn opgebouwd met de personages in de eerste film worden in film twee totaal genegeerd. Want, zo denken de scriptschrijvers waarschijnlijk. We moeten tienermeisjes naar de bioscoop lokken, en dat gaat alleen met close-ups van Dylan O’Brien! Het irriteerde me zo erg dat Thomas zo weinig interactie had met bijvoorbeeld Minho of Newt. In het boek was er sprake van een heuze Thomas en Newt bro-mance. Zo sterk dat menig fan die twee shipped als meer dan vrienden. Hier leken ze echter amper met elkaar te willen praten, en dat was zo jammer!

Uhhh, wait. Hoezo… MINHO WAT? THE FUDGE?!

Nou moet ik toegeven, het acteerwerk zag er goed uit. Het script was prima. De sets waren fenomenaal. Waarschijnlijk, als je deze film los kijkt, is hij best leuk. Maar als je het boek hebt gelezen en weet hoeveel potentie het had? Dan valt elke slechte beslissing je op. En geloof me, daar zijn er een hoop van. Deze film had zo goed kunnen zijn, verdorie! Waarom moet Hollywood altijd alles weer verpesten? Ik ga er verder maar geen woorden meer aan vuil maken, want ik denk dat ik dan echt mensen ga slaan. Het spijt me, James Dashner, maar ik geef het op. Dit is niet om aan te zien. Zoals mijn laatste tweet over de film goed samenvatte:

Wow dat was slecht