Ik denk dat je wel kan zeggen dat ik een ochtendhumeur heb. Het moment dat ik daadwerkelijk de keuken inloop gaat het nog wel, maar als ik net wakker ben? Geloof me, dan wil je me niet tegenkomen. Je zou dus denken dat ik echt een probleem heb met een wekker zetten in het weekend, maar op zaterdag 23 januari gebeurde het tegenovergestelde. Ik rolde nog net niet mijn bed uit, veel te grote glimlach op mijn gezicht geplakt. Waarom? Vandaag was This is Where it Ends dag!

Met pittig veel enthousiasme wilde ik op de trein naar Amsterdam Centraal stappen. Die dag was namelijk de officiële booklaunch van This is Where it Ends.  Mensen die Amerikaanse bloggers volgen weten vast wel dat booklaunches van Engelse boeken eigenlijk nooit in Nederland zijn, maar dat je wel altijd jaloers wordt door de foto’s van het event. Nou heeft This is Where it Ends het voordeel dat de auteur, Marieke Nijkamp, Nederlands is. Daarom is het dus ook niet een verrassing dat de booklaunch werd georganiseerd door the American Book Center in Amsterdam, een enorme Engelse boekenwinkel waar ik altijd met veel plezier naartoe ga. De reis lukte alleen niet helemaal, aangezien er werkzaamheden waren op het spoor tussen Haarlem en Sloterdijk. Een heel gedoe met bussen en een leuk gesprek met een totale vreemdeling later was ik dan eindelijk op het station. Ik had met twee mensen afgesproken om samen te gaan, maar omdat Joost (NerdyGeekyFanboy) wat later zou komen, ontmoette ik alleen Emmy (Zon en Maan) op het station en gingen we samen op pad.

Het was nog een heel gedoe om de plek van de booklaunch te vinden. Zo was het niet in de winkel zelf, maar in een aparte locatie, de ABC tree-house. Ook al was ik hier al een keer geweest, iedereen die me kent weet dat ik een kneus met routes ben, wat ervoor zorgde dat we het niet konden vinden. Gelukkig maakte dat niet uit, want we hadden meer dan genoeg om over te kletsen! Toen we eindelijk na veel gedoe (a.k.a. het even vragen in de winkel) de Treehouse gevonden hadden, waren we gelukkig nog steeds redelijk vroeg. Hierdoor konden we vooraan plaatsnemen, en vol verwachting wachten op het begin van het event.

Van de rest van de bloggers die ook kwamen was ik de enige die het boek al gelezen had (mijn recensie lees je hier), dus bij mij liepen de emoties redelijk hoog op tijdens het interview. Marieke praatte over het schrijfproces, het ontstaan van het idee, maar ook de reden dat het boek in het Engels uitkwam. Dat bleek redelijk simpel; als je in het Engels schrijft, is je boek ook in het Engels. Verder had ze het over vuurwapens, en hoe vaak school-shootings zoals in This is Where it Ends eigenlijk voorkomen. Het is zo raar om je voor te stellen dat op Amerikaanse schoolen, school-shooting-oefeningen even normaal zijn als brand-oefeningen, of dat de media-reacties die volop in This is Where it Ends staan geen verzinsels zijn, maar daadwerkelijk zo plaatsvinden. Ik wist dat het internet raar was, maar dat mensen die een schietpartij meemaken lastiggevallen worden door de pers die updates wil, of door mensen die gemene dingen gaan zeggen omdat ze niet geloven dat de schietpartij echt is… Het was redelijk ziekelijk.

Na het interview gingen we met z’n allen naar de winkel, waar Marieke boeken signeerde. Ik had al eerder met Marieke gemailed, dus de ontmoeting was heel relaxed en gezellig. Ik vroeg haar om bij de handtekening iets te schrijven dat me aan het huilen zou maken, wat haar nog gelukt is ook! Terwijl ik nog helemaal te fangirlen zat, want ik vond het boek echt goed en OMG het is de auteur echt!, haalde Marieke opeens een ARC (Advanced Readers Copy/ongecorrigeerd recensie-exemplaar) tevoorschijn. Bleek dat ik die gewonnen had met de pre-order wedstrijd! Ik natuurlijk nog meer fangirlen, zij nog een handtekening in dat boek zetten. Nu dat ik een ARC heb wil ik binnenkort het boek herlezen, gewoon om te zien wat er zoal veranderd is.

Op de terugweg besloten Emmy en Joost dat ze mee zouden gaan naar Haarlem, waar we nog een tijdje in de winkel van de Toy Boys hebben rondgehangen, op zoek naar Pokémon kaarten. Joosts verzameling moet namelijk compleet! Er waren kleine meisjes die tien kaarten van hun ouders mochten uitzoeken, en Emmy en ik waren al snel ik een extreme strijd verwikkeld om ze de beste kaarten voor te schotelen. Ik denk niet dat die ouders blij met ons waren. Na het uitzoeken van de kaarten bracht ik Emmy en Joost naar het station, en ging ik uiterst tevreden naar huis. Ik had namelijk niet alleen een leuke middag gehad, ik had ook iets geregeld voor een win-actie voor jullie allemaal!

This is Where it Ends fotoIk heb Marieke gevraagd een paar boekenleggers te signeren, zodat ik die weg kon geven. Hierdoor heb ik niet 1, of 2, maar 6 (!) This is Where it Ends boekenleggers weg te geven, gesigneerd door de auteur, Marieke Nijkamp. Wat moet je doen om kans te maken op deze geweldige prijs? (Deze winactie is voor iedereeen die binnen de Europese Unie woont. Dus, woon je tijdelijk/permanent in Duitsland of Italië of Engeland of zoiets, I’VE GOT YOU COVERED)

  • Laat een reactie achter waarin je zegt dat je meedoet (1 entry)
  • Noem in deze reactie minimaal 1 boek dat je aan het huilen heeft gemaakt (als boeken je nooit aan het huilen maken mag je dat ook zeggen) (1 entry)
  • Deel deze post op twitter en tag me in de tweet (deze entries krijg je maar een keer) (2 entries)
  • Voeg This is Where it Ends toe aan je Goodreads to-read lijst (je hoeft hier geen link voor te geven, zeggen dat je dit hebt gedaan is genoeg, want ik vertrouw jullie) (1 entry)

Zoals je ziet heb je 5 kansen om een van de 6 boekenleggers te winnen. Klinkt goed, toch? De winactie eindigt op zaterdag 12 maart om 23:59. De volgende dag maak ik de winnaars bekend. Succes, allemaal!

 

6 Comments

  1. Dit is waarschijnlijk een rare vraag, maar praatte Marieke tijdens het interview in het Nederlands of in het Engels?
    Boekenleggers, daar kun je nooit genoeg van hebben, en zeker niet van gesigneerde, dus ik doe mee met de winactie!
    Er zijn talloze boeken die mij aan het huilen hebben gemaakt (maar vreemd genoeg 0 films) en één daarvan is Simon. Jaa! Ik heb het gelezen! Het gebeurde op blz 112 van de Nederlandse versie.
    Ik heb geen Twitter, dus die sla ik over.
    En ik heb This is Where It Ends al sinds 10 januari op mijn To Read lijstje van Goodreads staan. 🙂

  2. Inge

    Marieke had gewoon heel veel hartjes over <3 Ik doe natuurlijk mee, want wat extra (boeken)liefde is altijd fijn, helemaal omdat ik blijkbaar ontzettend hardvochtig ben. Ik huil bijna nooit namelijk. Ik weet eigenlijk maar 2 films en 1 boek waarbij ik echt zat te grienen.

    De eerste film is Blinky Bill. Ja echt. Goed, ik was 5, maar ALSNOG, het is echt een dik zielig verhaal. De andere film is met Abigail Breslin en gaat over een zus die niet meer wil leven en daarvoor haar zusje een rechtszaak laat aanspannen. Tranen met tuiten, zo zielig/mooi vond ik het einde. Maar goed, ik heb dan ook een zus.

    De award voor het enige huilboek is voor The Fault in our Stars, terwijl ik dat niet eens echt heel goed vond (?). Dubieuze eer, dus ik ben heel hard op zoek naar een waardige nummer 2. TIWIE (ik denk altijd aan bowie als ik dat schrijf) maakt kans, dus natuurlijk staat 'ie op Goodreads. Ik moet alleen nog even (heel veel) moed verzamelen (want heftig en daar ben ik niet zo'n ster in). Maar goed, dit is lang zat. Toedels!

  3. Lisa Plunkje

    Ik doe mee!
    Ik huil heel snel bij boeken, echt niet normaal meer.
    Onder andere bij:
    The elite en The heir. (selection-serie), (Ja ik weet het, omt)
    Daan & Nadia (Esther Walraven).
    The fault in our stars.

Laat een reactie achter op Angela Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.