Dit boek wil ik al best wel een tijdje lezen. Sinds het zien van de film die bij dit boek hoort, Disney’s Descendants, kon ik eigenlijk niet wachten om meer te horen over de karakters. Toen ik dit boek dus zag in de Disney Store in Londen, zoals je kan lezen in mijn Londen Bookhaul, wist ik niet hoe snel ik het moest kopen. Was het wat ik ervan had verwacht?

Allen kennen we “en ze leefden nog lang en gelukkig”, maar wat gebeurt er na het einde van het sprookje? Dat is makkelijk; de slechterikken worden met z’n allen op Dwaaleiland gedumpt waar ze verdoemd zijn de rest van hun leven te wonen. Zo ook de kinderen van deze slechterikken. Mal (Maleficent), Evie (Evil Queen), Jay (Jafar) en Carlos (Cruella de Vil) kunnen in de verste verte niet met elkaar opschieten, maar als er iets op het afgeschermde, magieloze eiland gebeurt slaan ze de handen ineen om op onderzoek uit te gaan. Natuurlijk is ook prins Ben, de zoon van Belle en het Beest, van de partij in Auradon, het land van de goeden. Twee groepen die niet veel met elkaar te maken hebben. Of lijkt dit alleen maar zo? 

Engelse titel: the Isle of the Lost (Parragon)

Nederlandse Titel: Dwaaleiland (Best of YA)

Auteur: Melissa de la Cruz

Score: 3/10

Op een feels-schaal van de afwas (1) tot Sam en Dean bro-hugs in Supernatural (10), hoeveel feels: (Ik had zo gehoopt op een feel-good boek, net als de film, maar dat was het niet. Het was gewoon… Niks)

Zoals misschien wel van mijn scores af te leiden valt was dit boek niet helemaal mijn ding. Ik verwachte er best wel veel van, en misschien is dat juist wel het probleem geweest. Als ik het boek in een kast in de boekwinkel mocht zetten, zou ik het bij 9+ plaatsen en niet bij YA. Hierdoor vond ik het ook nogal vreemd dat de vertaling door Best of YA is gedaan, waardoor je dus toch een hele andere indruk van het boek krijgt.

Ik denk dat ik eens met de karakters ga beginnen. Want van karakterontwikkeling viel eigenlijk niet echt te spreken. Als lezer kreeg je enig inzicht in waarom Mal bijvoorbeeld deed wat ze deed, maar dit inzicht in de vorm van een of twee zinnen werd erna continu opnieuw gebruikt. Er kwam verder gewoon geen ontwikkeling meer bij, de auteur bleef haar eerdere woorden herhalen in plaats van iets nieuws in te brengen, en dat vond ik heel erg jammer. Ook waren de karakters nou niet bepaald consistent. Het ene moment is sympathie het ergste wat ze kunnen bedenken, het volgende vinden ze het erg voor de ander hoe ze behandeld worden door hun ouder, en dan is het weer terug naar zeggen dat al het goeie slecht is. Ik snap dat mensen niet uit zichzelf slecht zijn en het leren, maar het voelde alsof de karakters niet helemaal meer klopten.

Natuurlijk moet ik het ook nog even over het plot hebben. Of beter gezegd, de afwezigheid van een plot. De eerste helft van het boek gebeurde er eigenlijk niet heel veel. Het was vooral “toen ik 6 was, ben ik als enige van het eiland niet op een feestje uitgenodigd. Daarom ben ik nog steeds boos op degene die het feestje gaf en wil ik dat er slechte dingen met haar gebeuren.”. Dan, na pagina 200 van de 320, bedenkt de auteur zich opeens dat er ook nog een avontuur moet zijn, dus gaan de vier hoofdpersonen hals over kop op reis om een object terug te krijgen. Dit kwam echt volledig uit de lucht vallen, en dan niet op een goeie manier.

Er was meer dan genoeg dat niet uit de lucht kwam vallen, maar helaas was dat dus ook niet op een goeie manier. Man, wat was er veel foreshadowing. Tijdens het lezen heb ik gewoon meerdere keren hard met mijn ogen zitten rollen omdat de antwoorden op de problemen die de karakters hadden eerder in het boek al eens genoemd waren. Hierdoor voelde ik helemaal niets tijdens deze scenes, die spannend bedoeld waren, wat zonde was.

De worldbuilding was zo afgezaagd als maar kon, eigenlijk. De slechterikken krijgen alleen maar het eten dat de goeierikken niet meer willen. Hierdoor eten ze dus alleen maar beschimmelde etenswaren. Naast het feit dat je hier gewoon niet op kon overleven, vond ik dit ook gewoon ronduit vaag. Na 20 jaar hebben ze op dat eiland nog steeds niet bedacht dat je ook zelf eten kan verbouwen? En moet je echt op bijna elke pagina herhalen dat er wormen in de appels zitten en dat het brood beschimmeld is en dat alles eigenlijk gewoon niet te eten is? Het was gewoon zo… Nou ja, precies hoe een kind zich dit voor zou stellen.

Als laatste moet ik het nog even over prins Ben hebben, want ja, prins Ben. In de film is hij essentieel voor het plot en gebeuren er ook daadwerkelijk nuttige dingen met hem. In het boek was het totaal het tegenovergestelde. Iedere keer dat er een hoofdstuk over prins Ben was dacht ik weer, “Oh ja, jij bent er ook nog”. Zijn plotlijn voelde geforceerd en totaal onnodig, wat het boek alleen maar langer maakte.

Dit boek is prima voor iets jongere kinderen, maar ik merk dat ik er zelf iets totaal anders van had verwacht. Hierdoor ben ik ook erg blij dat ik eerst de film heb gezien en toen pas het boek las, want ik denk niet dat ik na dit boek de film gekeken zou hebben. Anderzijds denk ik ook dat ik het boek minder leuk vond omdat ik de film eerst heb gezien en dus al een zeker beeld had van karakters en situaties.

Jammer, en totaal niet wat ik ervan had verwacht. Waarom dit boek bij Young Adult staat is me ook een volledig raadsel. Als ik vijf-zeven jaar jonger was geweest had ik het misschien wel leuk gevonden, maar dit is volgens mij gewoon een typisch gevalletje van overhype. Opnieuw, jammer!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.