Ik moet eerlijk bekennen dat ik een beetje huiverig was om aan dit boek te beginnen. Een paar maanden voordat ik het ging lezen had ik een exemplaar gewonnen in een wedstrijd van Becky Albertalli (auteur van Simon vs.), waarin ik naast een gesigneerd exemplaar van dit boek ook een gesigneerd exemplaar van Simon kreeg. Ik verwachtte dat de twee boeken op elkaar zouden lijken, maar toen ik wat onderzoek deed viel me al snel op dat dit totaal niet het geval was. Het was wel duidelijk dat dit boek een stuk zwaardere thema’s zou hebben, en ik vroeg me af of ik dat wel leuk zou vinden. Uiteindelijk besloot ik toch om het maar te gaan lezen, en ik ben uitermate blij dat ik dat gedaan heb!

Aaron leeft in eenzelfde wereld als de onze, met maar een enkel verschil; het Leteo instituut. Wetenschappers hebben een manier gevonden om herinneringen te onderdrukken, waardoor mensen traumatische ervaringen kunnen vergeten. Aaron verafschuwt het instituut. Hoe erg herinneringen ook zijn, ze maken deel van je uit en ze vormen je tot wie je bent. Zo vertikt hij het om, ondanks hoe zwaar het was, zijn herinneringen aan zijn vader’s zelfmoord te vergeten. In plaats daarvan stort hij zich op de zoektocht naar geluk, en vindt hierbij zijn vriendin, Genevieve. Als ze een paar weken op trip naar het buitenland gaat, ontmoet Aaron een jongen waar hij goed bevriend mee raakt, Thomas. Maar hoe meer tijd ze doorbrengen, hoe meer Aaron gaat twijfelen. Is het alleen vriendschap, of is er meer? Volledig verward door deze gedachtes verdwijnt zijn afkeer voor het Leteo instituut steeds meer. Hij wil niet homoseksueel zijn, hij kan niet homoseksueel zijn. Misschien kunnen ze hem bij Leteo helpen? Zelfs als dat betekent dat hij een stuk van zichzelf verliest.

Engelse titel: More Happy Than Not  (Soho Teen) (ISBN: 1616955600)

Nederlandse titel: N/A

Auteur: Adam Silverra

Score: 8,25/10

Op een feelsschaal van naar de WC gaan (1) tot This is Where it Ends (10), hoeveel feels: 8

Dit boek was totaal niet wat ik verwachtte. Laat ik deze recensie zo maar beginnen. Ik dacht dat het een depressieve boel zou worden, met heel veel verdrietige mensen en zelfmoord. Ik moet terugkomen op dit te vroeg gevelde oordeel, want dat was dit boek totaal niet. Ja, Aaron’s vader heeft zelfmoord gepleegd, en ja, Aaron heeft het zwaar gehad de afgelopen paar maanden. Dat is echter niet waar dit boek om gaat. In plaats van te focussen op wat er allemaal mis is, gaat dit verhaal juist heel erg over het beter worden, en over de zoektocht naar geluk.

Voor de mensen die een plot nodig hebben voordat ze een verhaal goed vinden kan ik dit boek ten strengste afraden. Een grote overeenkomst die dit boek met Simon vs. vertoont is dat er eigenlijk niets gebeurt. Je volgt Aaron terwijl hij alledaagse dingen doet op een alledaagse manier. Hij hangt wat rond met zijn vrienden, hij gaat naar zijn werk, hij heeft af en toe ruzie met zijn familie. Aaron is eigenlijk een gewone tiener. Wat het interessant maakt om te lezen is het feit dat Aaron niet in een voor mij bekende omgeving woont. In plaats van in een Amerikaans “white picket fence” huis te wonen, woont hij met zijn broer en moeder in een een-kamer appartement in een achterbuurt. Ze hebben weinig geld, Aaron had lange tijd zelfs geen eigen bed. Dit boek geeft je een beeld in hoe het leven ook kan zijn. Ik ben er zelf zo aan gewend dat ik, als ik dat nodig heb, een nieuw T-shirt kan kopen. Het feit dat Aaron dat niet kon voelde als een soort confrontatie met de harde werkelijkheid.

Ik vond dit boek echt heel erg leuk. Naast het feit dat het een fascinerend verhaal was, waren de relaties tussen personages goed uitgewerkt. Zo shipte ik Aaron heel hard met Genevieve in het begin, maar toen kwam Thomas en shipte ik hem ook met Thomas. Toen kwam Genevieve terug en wist ik gewoon oprecht niet meer wat ik moest shippen. Het feit dat ik zo van hot naar her getrokken werd met de personages vond ik goed. Wel was heel erg te merken dat dit een debuutroman is. Ik denk dat ik het niet anders kan omschrijven dan dat. Soms liepen zinnen net niet helemaal lekker, of dan werd een bepaalde plotlijn genegeerd terwijl die makkelijk opgepakt had kunnen worden. Dat vond ik heel erg jammer, maar geeft tegelijkertijd ruimte voor verbetering. Zeker geloof ik ook dat Adam Silverra erin zal slagen om deze kleine probleempjes te fixen, en ik kijk heel erg uit naar zijn volgende boek, History is all you left me.

Oh, en voor ik het vergeet: het einde is een van de grootste mindf*cks die ik ooit heb gelezen. En ik heb The Bunker Diary gelezen. Dit zegt wat.

8 Comments

  1. O nee, de mindf*cks…
    Door deze recensie is dit boek een paar treden hoger geklommen op mijn verlanglijst. Ik weet niet of ik dankjewel moet zeggen of niet…
    Ik ben in ieder geval blijer dan eerst door deze recensie, of moet ik meer vrolijk dan niet zeggen? 😉

    1. Eline @ All The Feels

      Hehe, ik vind zo’n feels-schaal zo leuk om te doen! Ik plaats er eentje bij elke recensie. Dat maakt het ook meteen makkelijker om een definitief cijfer aan een boek te verbinden!

  2. Inge

    Ik vind dit boek echt zo tof klinken (hallo, een instituut waar je vrijwillig heen kan en niet wordt gedwongen? Come to meeeee!), maar ik word bang van die mindf*ck. Ik wil niet nog een keer de Bunker Diaries, help? MAAR IK GA HEM ALSNOG LEZEN. Alleen… misschien niet nu xD

    1. Eline @ All The Feels

      Dat vond ik dus inderdaad ook zo cool! Het is net een soort plastische chirurgie. Je gaat er heen, je geeft ze geld, en dan veranderen ze je. Het is zo cool. PLASTISCHE CHIRURGIE VAN JE HERSENEN

Laat een reactie achter op Eline @ All The Feels Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.